Sposób opodatkowania przychodów z tytułu pracy wykonywanej w kraju na rzecz zagranicznych pracodawców regulują: ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz umowy międzynarodowe w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od zysków majątkowych podpisane pomiędzy Polską i krajem pracodawcy.

Generalną zasadą jest, iż osoby fizyczne, które mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (tzw. nieograniczony obowiązek podatkowy).

Z tym, że zgodnie z przepisami ustawy za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

• posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
• przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Jeżeli zatem spełniony jest choćby jeden z powyższych warunków to podatnik podlega w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Jeżeli natomiast nie ma na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, tzn. nie spełnia ani jednego z powyżej wymienionych warunków, podlega obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Umowy między poszczególnymi krajami mają analogiczną konstrukcję a treść poszczególnych przepisów jest bardzo podobna. Zazwyczaj stanowią, iż wynagrodzenie, które osoba mająca miejsce zamieszkania w Polsce otrzymuje za pracę najemną, podlega opodatkowaniu tylko w kraju zamieszkania, chyba że praca wykonywana jest w drugim Państwie. Jeżeli praca jest wykonywana w drugim Państwie, to otrzymywane za nią wynagrodzenie może być opodatkowane w drugim Państwie.

Zgodnie zatem z przywołanymi przepisami należy uznać, że jeżeli praca zdalna wykonywana jest w Polsce to od wypłaconych wynagrodzeń zagraniczny pracodawca nie pobiera podatku a dochód w ten sposób osiągnięty jest dochodem brutto osiągniętym bez pośrednictwa płatnika. W myśl art. 44, ust. 3a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podatnicy osiągający dochody bez pośrednictwa płatników ze stosunku pracy z zagranicy są obowiązani bez wezwania wpłacać w ciągu roku podatkowego zaliczki na podatek dochodowy do właściwego urzędu skarbowego w terminie do 20. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dochód był uzyskany. Do dochodów wyliczonych poprzez pomniejszenie przychodów o pracownicze koszty uzyskania (111,25 zł) i składki na ubezpieczenia społeczne stosuje się najniższą stawkę podatkową określoną w skali – obecnie jest to stawka 18%. Ustawodawca dopuszcza możliwość zastosowania wyższej stawki podatkowej. Powyższe dochody po zakończeniu roku rozlicza się w zeznaniu rocznym PIT 36.

Zobacz również: Oddelegowanie pracownika w świetle przepisów prawa niemieckiego – istotne zmiany dotyczące wynagradzania kierowców i rozliczeń firm transportowych