Z dniem 22 lutego 2016 roku wejdą w życie zmiany w Kodeksie Pracy. Głównym celem nowelizacji jest ograniczenie możliwości przedłużania umów terminowych. Zmiana ma ograniczyć nieuzasadnione wykorzystywanie przez pracodawców umów na czas określony. Obecnie są one zawierane niejednokrotnie na bardzo długie okresy bez obiektywnego uzasadnienia i pozbawiają pracowników poczucia stabilizacji i bezpieczeństwa - uzasadniał przedłożenie rząd.

W ocenie rządu ustawa będzie stabilizowała sytuację na rynku pracy wraz z innymi zaproponowanymi Sejmowi przez Radę Ministrów zmianami. Ustawa nie eliminuje umów terminowych jako takich z porządku prawnego w Polsce, ale resort pracy podkreślał, że podstawą zatrudnienia powinny być umowy o pracę na czas nieokreślony.

Najważniejsze zmiany wynikające z nowelizacji to:

• wprowadzenie 33-miesięcznego` limitu zatrudnienia na umowę o pracę na czas określony (art. 25 (1) par. 1 kp);
• ustalenie limitu 3 umów na czas określony dla pracownika u pracodawcy, które jednak nadal można będzie poprzedzać umową na okres próbny;
• poza limitem pozostają umowy zawierane na zastępstwo, przy pracach dorywczych i sezonowych i przy pracy kadencyjnej (art. 25 (1) par. 4 kp). Ponadto limit ten można przekroczyć także „w przypadku gdy pracodawca wskaże obiektywne przyczyny leżące po jego stronie”. Należy pamiętać, iż o zawarciu takiej umowy trzeba powiadomić okręgowego inspektora pracy (art. 25 (1) par. 5 kp). Dodatkowo przyczyna odstępstwa musi być wpisana w umowie o pracę (art. 29 par. 1(1) kp);
• zrównane zostają okresy wypowiedzenia umowy o pracę zawartej na czas określony i czas nieokreślony (art. 36 par. 1 kp). Obliczając długość okresu wypowiedzenia umowy na czas określony pracodawca nie musi brać pod uwagę okresu zatrudnienia sprzed wejścia w życie nowelizacji.

W sposób dość jasny i przejrzysty wprowadzono regulacje intertemporalne:

• do umów o pracę na czas określony, które zostały wypowiedziane przed wejściem w życie ustawy (tj. przed 22 lutego 2016 r.) stosuje się przepisy dotychczasowe (art. 14 ust. 1 ustawy);
• do umów o pracę na czas określony, które są zawarte na okres krótszy niż 6 miesięcy, albo w których pracodawca nie wpisał klauzuli o możliwości jej rozwiązania — stosuje się przepisy dotychczasowe (art. 14 ust. 2 ustawy);
• do umów o pracę na zawartych na czas określony dłuższy niż 6 miesięcy, w których wpisano klauzulę o możliwości rozwiązania za 14-dniowym okresem wypowiedzenia — stosujemy art. 36 par. 1 kp po nowelizacji, czyli nowe okresy wypowiedzenia.

Jednocześnie w odniesieniu do nowego limitu 33 miesięcy zatrudnienia na umowę na czas określony:

• wcześniejsze umowy trwające nadal po wejściu w życie znowelizowanego kodeksu pracy objęte są zasadami określonymi znowelizowanym art. 25 (1) kp (art. 14 ust. 4 ustawy);
• z tym, że do 33-miesięcznego okresu wlicza się tylko okres zatrudnienia po nowelizacji (a więc to co przed lutym 2016 r. nie jest zaliczane do 33 miesięcy);
• trwająca w tym dniu wprowadzenia nowelizacji umowa o pracę na czas określony jest uważana za pierwszą umowę w rozumieniu art. 25 (1) ustawy zmienianej w art. 1 w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą albo za drugą umowę w rozumieniu tego przepisu, jeżeli została zawarta jako druga umowa w rozumieniu art. 25(1) ustawy zmienianej w art. 1 w dotychczasowym brzmieniu
• w umowę na czas nieokreślony przekształcona zostanie umowa zawarta na czas określony, jeśli minął 1 miesiąc od rozwiązania drugiej umowy na czas określony (liczonej według dotychczasowych przepisów) — jeśli okres ten rozpoczął bieg przed wejściem w życie nowelizacji lub w dniu wejścia w życie znowelizowanych przepisów

Ustawa wchodzi w życie po upływie 6 miesięcy od ogłoszenia, która to czynność nastąpiła 21 sierpnia 2015 r.