Środki trwałe u podatnika prowadzącego podatkową księgę przychodów i rozchodów
Zgodnie z Rozporządzeniem Ministra Finansów w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów osoby fizyczne, spółki cywilne osób fizycznych, spółki jawne osób fizycznych oraz spółki partnerskie obowiązane do prowadzenia księgi przychodów i rozchodów dokonują klasyfikacji środków trwałych zgodnie z ustawą o podatku dochodowym od osób fizycznych. W myśl przepisów w/w ustawy środkami trwałymi podlegającymi amortyzacji są składniki majątku stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:
budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
maszyny, urządzenia i środki transportu,
inne przedmioty
– o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu finansowego, zwane środkami trwałymi. Poza wskazanymi kryteriami ustawa wskazuje wartość początkową składników, poniżej której dopuszcza się możliwość (pozostawiając jednak wybór podatnikom) nie zaliczania składników do środków trwałych. Określona w ustawie wartość to 3 500 zł, przy czym nie istotny jest przewidywany okres używania środków trwałych. Wszystkie pozostałe składniki majątku zaliczone do środków trwałych, o których mowa powyżej podlegają wpisowi do ewidencji środków trwałych najpóźniej w miesiącu ich przekazania do użytkowania i pozostają w niej przez cały okres użytkowania. Ustawa przewiduje również sposób postępowania w przypadku jeżeli podatnicy zaliczą do kosztów uzyskania przychodów nabyte lub wytworzone we własnym zakresie składniki majątku o wartości początkowej przekraczającej 3500 zł, które ze względu na przewidywany przez nich okres używania równy lub krótszy niż rok nie zostaną zaliczone ich do środków trwałych albo wartości niematerialnych i prawnych, a faktyczny okres ich używania przekroczy rok. W takim przypadku podatnicy są obowiązani, w pierwszym miesiącu następującym po miesiącu, w którym ten rok upłynął zaliczyć te składniki do środków trwałych przyjmując je do ewidencji w cenie nabycia albo koszcie wytworzenia jednocześnie zmniejszyć koszty uzyskania przychodów o różnicę między ceną nabycia lub kosztem wytworzenia a kwotą odpisów amortyzacyjnych, przypadającą na okres ich dotychczasowego używania oraz wpłacić, w terminie do 20 dnia tego miesiąca, do urzędu skarbowego kwotę odsetek naliczonych od dnia zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie składników majątku do dnia, w którym okres ich używania przekroczył rok. Opisane zasady stosuje się również w przypadku zaliczenia wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie składników majątku o wartości początkowej nie przekraczającej 3 500 zł do kosztów uzyskania przychodów, a następnie zaliczenia tych składników do środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych przed upływem roku od dnia ich nabycia lub wytworzenia. Należy pamiętać jak istotne jest odpowiednie zakwalifikowanie składników majątkowych podatnika. Ma ono bezpośredni wpływ na podstawę opodatkowania poprzez odpisy amortyzacyjne stanowiące koszty uzyskania przychodów. Zgodnie bowiem z przepisami ustawy w razie braku ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonywane odpisy amortyzacyjne nie stanowią kosztów uzyskania przychodów. Zobacz również: Wyposażenie u podatnika prowadzącego podatkową księgę przychodów i rozchodów
Akceptuj i zamknijW celu zapewnienia maksymalnej wygody użytkowników przy korzystaniu z witryny ta strona stosuje pliki cookies. Kliknij "Akceptuję i zamknij", aby ta informacja nie wyświetlała się więcej.